نمی شود نبینم نشنوم حس نکنم. هز جا که می روم بوی تو حرف تو.... و من چگونه می توانم.....
ترک عادت موجب مرض است....
مهر :
برگها می رقصند افتاب می تابد . هوا بی تکلیف است بین سرما و گرما . افتاب مه گرفته می شود هوا سرد می شود باران می بارد برگها می بارند . برف می بارد.
همه ی اینها می اید و من می روم و دلم!!
من روی باران پا می گذارم من روی برف . من راه می روم . و شاید نفهمم که باران بود یا برف . ر.زمره می شوم غرق می شوم .نگاه می کنم: روز شد . به روز شدن فکر نمی کنم. من روزمره می شوم !(شاید)
و پاییز دوستداشتنی است! من راه می روم . انقدر می روم ( کاش می شد دوید) که.... نه ! نمی شود از روزها جلو زد... ولی راه می روم تا برسم.
ولی اگر روی باران پا بگذارم حتی روی برف اگر گونه هایم را با دست بپوشانم که حس نکم دلم را چه کنم؟! نگاهش نکنم نگاهم می کند دستش را نگیرم دستم را می گیرد . دلم را حس می کنم ...(چند نقطه : انگار نوشتن هیچ وقت تمامی ندارد)
دوست ندارم بدونم امروز چندم ماه شمسی یا قمری یا میلایدی . حتی امروز چند شنبه است !! دوست ندارم روزها رو بشمرم. بخوابم و بیدار شم و فکر کنم که یک روز دیگه گذشت . از گذرشو می ترسم ... بذار دل و بزنم به دریا و بزارم ناغافل بیاد سراغم . همون چیزی که تصورش برام سخته....
کسی چه می دونه؟ این چند روز بی تو بودن اون قدر سخت و نفس گیر بود که انگار تمام حرفهام تمام نفس هام توی گلوم گیر کرده بود. اونقدر سخت بود که حتی از یاداوری لحظه به لحظه اش وحشت دارم. اشکهایی که بلعیدم .خستگی و بی خوابی . نبودی به تو سخت گذشت به من از سختی تو سخت تر! راهه می رفتم اما قدم هام سنگین بود! مال خودم نبود. منتظر فرصت بودم تا جایی دور از همه حتی دور از غریبه ها کز کنم اشک بریزم! برای شنیدن حتی یک لحظه صدات ....
چی دارم می گم. گفتن نداره که . دوست داشتن شرح نداره . این روزها هم بدون شرح ثبت می شن. برای خودم تو دل خودم...
ببخش اگر نفهمیدم...ببخش اگر بد کردم ببخش اگر دور بودم....
فقطاینکه می دونم همه ی اینها این بود:
این حال من بی توست