به تاریخ شروع سال ۱۴۰۱
سلام
بر سال
بر ماه
و بر روز
از آن روز که خاک آدمها را بهم آمیختند
از آن روز که خانه ای بود که وادی امن من شد
چشم میبندم و باز میکنم و از لب شکرانه ای رد میکنم
که
"هست"
بودن ها را شکر میکنم
و گرچه دور
ولی
غایب از نظر را به خدا می
سپارمش
و بلندتر پرواز میکنم
تا آبی آسمان
از کوچه های خاکی و دیوارهای کاهگلی
از آنجا لیوان گرم چایی را درمانده در دست گرفتم
درمانده
وامنده
از عالم و آدم
از خیابانهای شهر شلوِغ
و آدمهای کبودش
و
چشم هایم را میبندم و در برکه ی خیال غوطه ورم
و بعد از خیال باز خیال
خیال تا مستی شراب و مستی تا هم آغوشی بین باران و عطر درخت پرتقال حیاط
و سرم را به ستبر سینه ی صبور
بین گودی شانه ها میگذارم
و باز
بال که زدم
بلندتر پرواز میکنم
تا صبر
تا صبح
تا آفتاب
تا بهار
بهار که بیاید
شمع دلم را گوشه ای
مثل سه کنج گوشه ی شانه اش
روشن میکنم
آجر روی آجر میگذارم
اجاق خانه را روشن میکنم
دانه های نارنج را در باغچه میکارم
شمدانی ها را لب حوض میچینم
دامنم گلدارم را پس و پیش میکنم
میچرخم میچرخم
انگار صدا آواز سر خوشی ام زیر طاق گنبدی بپیچد
آوازی که برای تو میخوانم
پرنده ی کوچکی که از دست توبلند میشود و میخواند و
بعد بر شانه ات مینشیند
از پله های دالان تا شاه نشین می روم
آنجا که تو نشسته ای
رو در رو نه
سر بر زانو و دستهای تو مینشینم
دل دل م
به دست های تو می ریزد
شب دست دراز میکنم تا ستاره ها
رخت خواب م پر از عطر یاس و نور ستاره است
سر به سر تو می شوم
بوی بهار را نفس میکشم
سالی که یاری باشد که لبخند از ته دلت باشد
سال گل و برگ و بهار است
عزیزترین
رفیق ترین
بهترین
امن ترین
شکر که خدا خاک این خشت را از یک جا برداشت و کنار هم گذاشت
۱۴۰۱/۱۲/۲۹
یکشنبه یعد از سال تحویل
هاجر
بگو
بگو چی تو رو نگه میداره
چی پای دلت رو جایی سفت میکنه که از موندن نترسی ؟
چی؟
امنیت.... حس کنی امنه.... هواتو داره نترسی درستش کنی بگه نترس به من اعتماد کن.... حتی همین کلام... گاهی به همین کلام هم دل تو گرم میشه..
انگار یکی بگه نترس من هستم....
نترسی از اینکه کاری کنه تنها بمونی و احترام دلت و حریم بینتون شکسته شه... ارزشت ارزش دلت و دوست داشتنت و تلاش کردنات ندیده گرفته بشه...
دیده شی... فکرت هدفت ( چه شخصی چه مشترک) زیبایی ات تواناییات حرف زدنت لباس پوشیدنت تلاش کردنت دوست داشتنت... اینها رو ببینه...
اینا یه طرف
حس کنی سلامتی.... جای سلامتی قدم گذاشتی که از هر اونچه پر تنش ه و سلامت نیست دوری.... میتونی گاهی کنارش خدا رو صدا کنی.... خودت باشی... از برگشتت به خدا و سلام کردنت به خدا نترسه...
حس کنی رشد میکنی اعتماد به نفس میگیری...
از زندگی روتین روزمره ی مصرف گرا دوری.... توی روزمرگی گیر نمیکنی....
دست بخشنده داره ... به روی خلق و ادمها روی گشاده داره...ایثار داره ...مردم داره....دست دهنده داره.... دره خونه بازه.... جوانمرده.... جسوره و میسئوله.... تلاشگره.... جایی براش بن بست نیست به فکر راه حل ه....
اینجاست که وقتی فکر میکنی یه دل رو یه گوشه ی دنیا داری به تنت به دلت به روحت گرما میده.... حس اون پرنده ای رو داری که باد زیر پرهاش میندازه و با غرور راه میره.... چون شمع دلش یه جایی روشن ه... نمیگم اتش دل.... هر وقت آتش باشه بعد بلند میشه و شعله میکشه و میسوزونه و میسوزونتت...
حالا
گرچه آغوشش دوره... کم داری کلام و اغوشش رو....
اما شمع دلت روشنه...
اینها رو نوشتم که بدونم چرا الان این زمان در اوج بلاتکلیفی و برزخ زندگی
سرخوش و بلند با کودک درونم میخندم بلند میخندم.... و خودمم با شبطنت های کودکانه و یاغی گری های خودم....
چون پشتم گرم به شنع دلی... چون زیر بال پریدنم باد انداختم که محکم راه برم.... زمین زیر پام سفته....
هرچند در برزخی از شرایطم...که گاهی به خودم میپیچم
خدایا
خونه ی من کجاست
کدوم جغرافیا
دلی که دلم رو ببره و دلش رو ببرم کجاست
بنویسم
شعر بنویسه
ارووم شم
توی چشماش لونه کنم
چرا کارام جلو نمیره
چرا جون ندارم هیچ کاری کنم
چرا تو کار بی اعتبار شدم
هیچ خروجی ای ندارم
از این بی هویتی کاری خسته ام
بهم جون بده انرژی بده کار کنم
میبینی؟
من در بی مختصات ترین جای زمان و مکان ایستادم.
هر سال این موقع مراسم . و حالا چند سال تنهام.از اخرین خاطره ای ناخوش بودم.
حالا خودمم.
حالا ببینم؟ از اون روزها و یاداوری ها فراری ام.از سنگینش.
منتظرم...
گم شدم و منتظرم.....