در ساده ترین شکل من هیچ هستم. هیچ هیچ هیچ... صدایم همپای سکوت و حرفهایم مثل نوشته ای است که تا خوانده نشود شنیده نمی شود. تقلا های بی حاصل دویدن های بی مقصد اینها همه شکل من شکل هیچ هستند. و باز به جمله ی همیشگی ام می رسم که انگار سالهاست مرا باد با خود برده است...
بر باد رفته ایم...
خوب مینویسی
هیچکدوممون هیچی نیست.خود هیچ پرتر از ماست.