انقلاب... خیابان انقلاب... میدان انقلاب... انگار، انگار همه ی مرا میشناسد. همین خیابان بود که کوچه کوچه هایش تنهایی ام را بغل میکرد. سرد بود میلرزیدم. لا به لای گرمای مغازه هایش گرم میشدم و انتظار میکشیدم. همین خیابان بود که لا به لای ادمهای عجولش که تند تند راه میرفتند، منی که اهسته و منتظر قدم میزدم، اشک هایم را پیدا میکرد و از صورتم گم میکرد. سرد بود و قدم هایم را سمت کافه ای هل میداد. فنجان قهوه تمام رگ هایم را گرم میکرد. منتظر منتظر منتظر.... تلفن زنگ میخورد و انتظار تمام میشد. خسته ولی دوان دوان میرفتم. ولی روحم همچنان منتظر بود . زیاد نیست زمانی که از ان روزها گذشته ! شاید اندازه دو سال. همچنان من هستم و خیابان انقلاب. اندوه دیگر در صورتم نیست. فقط در قلبم زندانی است. روی قلبم یخ میگذارم. به خیابان ها و مغازه ها میخندم. من هنوز منتظرم!