من صدای نا میزان این تصنیفم
خواب الوده ای میان بیداران
یا بیداری میان خواب الوده ها
من غریبه ای میان اشنایانم
بی رنگی میان اینهمه رنگ
ناشکیب و صبور
افتاده و ایستاده
و باز هستم....
چرا هستم؟
بنابر:
حکمت
قسمت
مصلحت
و اینها بود که من هستم
و امدم و هستم و می روم
به جایی دور
انتهای این دنیا
غرق سفیدی
جایی  که چیزی نست هیچ در هیچ
مملو از هوا
سرشار از صبح و  خورشید
جایی بدون ثانیه....
                                اما.....کجاست؟
شاید شاید بیهوده می گردم
شاید انجا نزدیک است
میان دستان پینه بسته ی کارگر پیر
میان گرسنگی کودکان
میان لبخندها
میان معصومیت چشمان دخترک
میان صورت پر چین پیرزن
و زیبایی همینجاست و من
                                    بیهوده می گردم.
میان دلخوشی های رنگارنگ و ساده
زیر نور مهتاب و اسمان بی ابر 
و اگر هنوز دلی خوش نبود
عشقی در دلی نبود
دنیایی نیز نبود(هر چند کوچک و ساده)
و هر روز میان هیاهوی تلخیها
لبخند با چراغی در دست می خندد
و بهانه ای برای خندیدن هست 
و ستاره ای برای درخشیدن
این است دنیای پر از خورشید 
و من ان را دوست می دارم.....
  

سلام دوباره

we meet to part.thats way of life
we part to meet again.thats hope of life
اشنا می شویم برای جدایی.و این قانون زندگی است.
و جدا می شویم برای دیداری دیگر....
                                                  
                                                و این امید زندگی است