صبر

صبر کلمه ای است که هویت بسیار گسترده و پیچیده ای دارد. مثل درختی تنومندی که عمیقا در خاک ریشه دارد و شاخه های زیادی که هر کدام چندین شاخه ی دیگر دارد. هر چه فکر می کنم در حرکت از زندگی (از کارهای روزمره و مادی گرفته تا رفتار و کارهای معنوی) همگی نیازمند صبرند به شدت. برای رسیدن به هر چیزی هر هدفی هر جایی و کلا همه چیز آدمها باید صبر کنند. حتی برای بروز برخی رفتارها و یا از این هم مهمتر بعضی حرف ها. حرفها برای اثر گذاری بیشتر یا به عبارتی برای اینکه شهید نشوند! به صبر نیاز دارند. این صبر هم مدت زمان نمی شناسد. (صبر هم صبرش زیاد است). واکنش به رفتارهایی که ناراحتت می کنند هم همینطور....

خلاصه گوشه  گوشه ی زندگی و به سطوح مختلفش صبر -که خودش رنج بزرگی است- می طلبد و من یا آدم ها چقدر عجولیم و همه چیز را هیجان و احساس ما هدایت می کند ( چه حرفهایمان چه رفتارها و واکنش های ما) تا صبر ما.

در معقوله ی خواستن و رسیدن هم صبور نیسیتم و چون موجودی به نام آدم هستیم و در زمان و مکان گیر افتاده ایم زمان هم صبرش زیاد است.

و از همه صبور تر خداست که صبرش بی نهایت است.

صبر کلمه ای ساده با هویت بسیار پیچیده ای است.